Λόγια Χριστού 《Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β'》
Κατά την τελευταία μας συνάντηση, συζητήσαμε ένα πολύ σημαντικό θέμα. Θυμάστε ποιο ήταν; Επιτρέψτε Μου να το επαναλάβω. Το θέμα της τελευταίας μας συναναστροφής ήταν: το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός. Θεωρείτε αυτό το θέμα σημαντικό; Ποιο μέρος του είναι σημαντικότερο για εσάς; Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού ή ο ίδιος ο Θεός; Ποιο σας ενδιαφέρει περισσότερο; Για ποιο μέρος θέλετε πιο πολύ να ακούσετε; Ξέρω ότι είναι δύσκολο να απαντήσετε σ’ αυτό το ερώτημα, γιατί η διάθεση του Θεού μπορεί να φαίνεται σε κάθε πτυχή του έργου Του και η διάθεσή Του αποκαλύπτεται στο έργο Του πάντα και παντού και, ως εκ τούτου, αντιπροσωπεύει τον ίδιο τον Θεό. Στο συνολικό σχέδιο διαχείρισης του Θεού, το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός είναι όλα άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους.
Το περιεχόμενο της τελευταίας μας συναναστροφής, όσον αφορά το έργο του Θεού, ήταν περιγραφές γεγονότων στη Βίβλο που συνέβησαν εδώ και πολύ καιρό. Στο σύνολό τους επρόκειτο για ιστορίες που αφορούσαν τον άνθρωπο και τον Θεό, και συνέβησαν στον άνθρωπο και ταυτόχρονα περιλάμβαναν τη συμμετοχή και την έκφραση του Θεού, οπότε οι συγκεκριμένες ιστορίες έχουν ιδιαίτερη αξία και σημασία ως προς τη γνώση του Θεού. Αμέσως μετά την δημιουργία της ανθρωπότητας, ο Θεός άρχισε να αλληλεπιδρά με τον άνθρωπο και να μιλάει στον άνθρωπο, και άρχισε να εκφράζει τη διάθεσή Του στον άνθρωπο. Με άλλα λόγια, από την εποχή που ο Θεός είχε αρχίσει να αλληλεπιδρά με την ανθρωπότητα, άρχισε να γνωστοποιεί στον άνθρωπο, αδιαλείπτως, την υπόστασή Του και αυτό που έχει και είναι ο Θεός. Ανεξάρτητα από το αν οι άνθρωποι του παρελθόντος ή οι άνθρωποι του σήμερα είναι σε θέση να το δουν ή να το κατανοήσουν, εν ολίγοις, ο Θεός μιλάει στον άνθρωπο και εργάζεται ανάμεσα στους ανθρώπους, αποκαλύπτοντας τη διάθεσή Του και εκφράζοντας την υπόστασή Του — κάτι που αποτελεί γεγονός και δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας. Αυτό σημαίνει, επίσης, ότι η διάθεση του Θεού, η υπόσταση του Θεού και αυτό που έχει και είναι ο Θεός συνεχώς φανερώνονται και αποκαλύπτονται καθώς Αυτός εργάζεται και αλληλεπιδρά με τον άνθρωπο. Ποτέ δεν έχει συγκαλύψει ή αποκρύψει τίποτα από τον άνθρωπο, αλλά, αντιθέτως, γνωστοποιεί και αποκαλύπτει τη δική Του διάθεση χωρίς να αποκρύπτει τίποτα. Συνεπώς, ο Θεός ελπίζει ότι ο άνθρωπος μπορεί να Τον γνωρίσει και να κατανοήσει τη διάθεση και την υπόστασή Του. Ο Θεός δεν θέλει να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος τη διάθεση και την υπόστασή Του ως αιώνια μυστήρια, ούτε θέλει η ανθρωπότητα να θεωρήσει τον Θεό άλυτο γρίφο. Μόνο όταν η ανθρωπότητα γνωρίσει τον Θεό, θα μπορέσει ο άνθρωπος να προχωρήσει προς τα εμπρός και να δεχτεί την καθοδήγηση του Θεού, και μόνο μια τέτοια ανθρωπότητα μπορεί όντως να ζήσει στο κράτος του Θεού, να ζήσει στο φως και εν μέσω των ευλογιών του Θεού.
Τα λόγια και η διάθεση που φανερώθηκαν και αποκαλύφθηκαν από τον Θεό αντιπροσωπεύουν το θέλημά Του και αντιπροσωπεύουν, επίσης, την υπόστασή Του. Όταν ο Θεός αλληλεπιδρά με τον άνθρωπο, ανεξάρτητα από το τι λέει ή κάνει ο Θεός, ή ποια διάθεση αποκαλύπτει, και ανεξαρτήτως του τι βλέπει ο άνθρωπος όσον αφορά την υπόσταση του Θεού και τι έχει και είναι Αυτός, όλα αντιπροσωπεύουν το θέλημα του Θεού για τον άνθρωπο. Ανεξάρτητα από το πόσα είναι σε θέση ο άνθρωπος να συνειδητοποιήσει, να συλλάβει ή να κατανοήσει, όλα αντιπροσωπεύουν το θέλημα του Θεού — το θέλημα του Θεού για τον άνθρωπο. Αυτό είναι πέραν πάσης αμφιβολίας! Το θέλημα του Θεού για την ανθρωπότητα συνίσταται στο πώς απαιτεί από τους ανθρώπους να είναι, τι απαιτεί από αυτούς να κάνουν, πώς απαιτεί να ζουν και πώς απαιτεί από αυτούς να είναι ικανοί να επιτύχουν την εκπλήρωση του θελήματος του Θεού. Είναι αυτά τα πράγματα άρρηκτα συνδεδεμένα με την υπόσταση του Θεού; Με άλλα λόγια, ο Θεός φανερώνει τη διάθεσή Του και όλα όσα έχει και είναι Αυτός και ταυτόχρονα θέτει απαιτήσεις στον άνθρωπο. Δεν υπάρχει ουδεμία ανακρίβεια, προσποίηση, απόκρυψη μήτε ωραιοποίηση. Ωστόσο, γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίσει και γιατί δεν κατάφερε ποτέ να αντιληφθεί με σαφήνεια τη διάθεση του Θεού; Και γιατί δεν έχει συνειδητοποιήσει ποτέ το θέλημα του Θεού; Αυτό που αποκαλύπτεται και φανερώνεται από τον Θεό είναι αυτό που ο ίδιος ο Θεός έχει και είναι, και είναι κάθε ψήγμα και πτυχή της αληθινής διάθεσής Του — οπότε γιατί δεν μπορεί να το δει ο άνθρωπος; Γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να διαθέτει γνώση εις βάθος; Αυτό οφείλεται σ’ έναν σημαντικό λόγο. Και ποιος είναι αυτός ο λόγος; Από τον καιρό της δημιουργίας, ο άνθρωπος δεν αντιμετώπισε ποτέ τον Θεό ως Θεό. Τον πρώτο καιρό, ανεξαρτήτως του τι έκανε ο Θεός σε σχέση με τον άνθρωπο, τον άνθρωπο που μόλις είχε δημιουργηθεί, ο άνθρωπος δεν Τον αντιμετώπιζε παρά ως έναν σύντροφο, ως κάποιον πάνω στον οποίον θα βασιζόταν, και δεν γνώριζε ούτε κατανοούσε τον Θεό. Δηλαδή, δεν γνώριζε ότι ό,τι φανέρωνε αυτό το Είναι— αυτό το Είναι πάνω στο οποίο βασιζόταν και το οποίο έβλεπε ως σύντροφό του —ήταν η υπόσταση του Θεού, ούτε γνώριζε ότι αυτό το Είναι ήταν ο Κυβερνήτης των πάντων. Για να το πούμε απλά, οι άνθρωποι εκείνου του καιρού δεν αναγνώριζαν καθόλου τον Θεό. Δεν γνώριζαν ότι οι ουρανοί και η γη και τα πάντα δημιουργήθηκαν από Αυτόν, και αγνοούσαν από πού ήλθε Αυτός και, επιπλέον, τι ήταν Αυτός. Φυσικά, εκείνη την εποχή, ο Θεός δεν απαιτούσε από τον άνθρωπο να Τον γνωρίζει ή να Τον κατανοεί ή να καταλαβαίνει όλα όσα έκανε Αυτός ή να γνωρίζει το θέλημά Του, γιατί ήταν ο πρώτος καιρός μετά τη δημιουργία του ανθρώπου. Όταν ο Θεός άρχισε τις προετοιμασίες για το έργο της Εποχής του Νόμου, ο Θεός έκανε κάποια πράγματα στον άνθρωπο και επίσης άρχισε να θέτει κάποιες απαιτήσεις στον άνθρωπο, λέγοντάς του πώς να κάνει προσφορές και πώς να λατρεύει τον Θεό. Μόνο τότε ο άνθρωπος απέκτησε κάποιες απλές ιδέες για τον Θεό, μόνο τότε έμαθε τη διαφορά μεταξύ ανθρώπου και Θεού, και ότι ο Θεός ήταν Αυτός που δημιούργησε την ανθρωπότητα. Όταν ο άνθρωπος έμαθε ότι ο Θεός ήταν Θεός και ο άνθρωπος ήταν άνθρωπος, μπήκε κάποια απόσταση μεταξύ αυτού και του Θεού, εντούτοις, ο Θεός δεν ζήτησε από τον άνθρωπο να Τον γνωρίσει εκτενώς ή να Τον κατανοήσει εις βάθος. Συνεπώς, ο Θεός θέτει διαφορετικές απαιτήσεις στον άνθρωπο με βάση τα στάδια και τις συνθήκες του έργου Του. Τι καταλαβαίνετε από αυτά; Ποια πτυχή της διάθεσης του Θεού αντιλαμβάνεστε; Είναι ο Θεός πραγματικός; Είναι οι απαιτήσεις του Θεού από τον άνθρωπο σωστές; Κατά τη διάρκεια του πρώτου καιρού μετά τη δημιουργία του ανθρώπου από τον Θεό, όταν ο Θεός δεν είχε ακόμη διεξάγει το έργο της κατάκτησης και τελείωσης του ανθρώπου και δεν είχε εκφράσει πολλά λόγια προς αυτόν, ζητούσε ελάχιστα από τον άνθρωπο. Ανεξαρτήτως του τι έκανε ο άνθρωπος και πώς συμπεριφερόταν — ακόμα κι αν έκανε κάποια πράγματα που ύβριζαν τον Θεό — ο Θεός συγχωρούσε τα πάντα και παρέβλεπε τα πάντα. Αυτό συνέβαινε επειδή ο Θεός γνώριζε τι είχε δώσει στον άνθρωπο και τι υπήρχε μέσα στον άνθρωπο και, συνεπώς, γνώριζε το ύψος των απαιτήσεων που έπρεπε να θέσει στον άνθρωπο. Παρόλο που το ύψος των απαιτήσεών Του ήταν πολύ χαμηλό εκείνον τον καιρό, αυτό δεν σημαίνει ότι η διάθεσή Του δεν ήταν μεγάλη ή ότι η σοφία και η παντοδυναμία Του ήταν μόνο κούφιες λέξεις. Ο άνθρωπος έχει μόνο έναν τρόπο για να γνωρίσει τη διάθεση του Θεού και τον ίδιο τον Θεό: να ακολουθήσει τα στάδια του έργου της διαχείρισης του Θεού και της σωτηρίας της ανθρωπότητας από τον Θεό και να αποδεχτεί τα λόγια που ο Θεός εξέφρασε στην ανθρωπότητα. Αν γνώριζε αυτό που έχει και είναι ο Θεός και αν γνώριζε τη διάθεση του Θεού, θα εξακολουθούσε ο άνθρωπος να ζητάει από τον Θεό να του δείξει το πραγματικό Του πρόσωπο; Ο άνθρωπος δεν πρόκειται ούτε τολμάει να το κάνει αυτό, διότι αν κατανοήσει τη διάθεση του Θεού και αυτό που έχει και είναι ο Θεός, ο άνθρωπος θα έχει ήδη δει τον ίδιο τον αληθινό Θεό και θα έχει ήδη αντικρίσει το πραγματικό Του πρόσωπο. Αυτό είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα.
Καθώς το έργο και το σχέδιο του Θεού προχωρούσαν αδιαλείπτως, και αφού ο Θεός καθιέρωσε τη διαθήκη του ουράνιου τόξου με τον άνθρωπο ως σημείο ότι ποτέ άλλοτε δεν θα καταστρέψει τον κόσμο μέσω κατακλυσμού, η επιθυμία του Θεού να κερδίσει όσους θα μπορούσαν να πορευτούν μαζί Του γινόταν όλο και πιο έντονη. Και είχε μια ακόμα πιο επιτακτική επιθυμία να κερδίσει όσους ήταν σε θέση να κάνουν το θέλημά Του επί γης και, επιπλέον, να κερδίσει μια ομάδα ανθρώπων ικανών να ξεφύγουν από τις δυνάμεις του σκότους και να μην είναι δέσμιοι του Σατανά, και να είναι σε θέση να γίνουν μάρτυρές Του επί γης. Η απόκτηση μιας τέτοιας ομάδας ανθρώπων ήταν επί μακρόν η επιθυμία του Θεού, κάτι που προσδοκούσε από τον καιρό της δημιουργίας. Συνεπώς, παρόλο που ο Θεός χρησιμοποίησε τον κατακλυσμό για να καταστρέψει τον κόσμο ή τη σύναψη διαθήκης με τον άνθρωπο, το θέλημα, η ψυχική κατάσταση, το σχέδιο και οι ελπίδες του Θεού παρέμειναν ίδια. Αυτό που ήθελε να κάνει, το οποίο λαχταρούσε πολύ πριν από τον καιρό της δημιουργίας, ήταν να κερδίσει εκείνους τους ανθρώπους που επιθυμούσε — να κερδίσει μια ομάδα ανθρώπων ικανών να κατανοήσουν και να γνωρίσουν τη διάθεσή Του και να κατανοήσουν το θέλημά Του, μια ομάδα που θα ήταν σε θέση να Τον λατρέψει. Μια τέτοια ομάδα ανθρώπων είναι πραγματικά ικανοί να γίνουν μάρτυρές Του, και είναι, όπως μπορεί να πει κανείς, οι έμπιστοί Του.
Σήμερα, ας ανατρέξουμε στα βήματα του Θεού και ας ακολουθήσουμε τα στάδια του έργου Του, έτσι ώστε να μπορέσουμε να αποκαλύψουμε τις σκέψεις και τις ιδέες του Θεού και όλα όσα έχουν σχέση με τον Θεό, όλα όσα είχαν «μείνει αθέατα» για πάρα πολύ καιρό. Μέσω αυτών, θα καταφέρουμε να γνωρίσουμε τη διάθεση του Θεού, να κατανοήσουμε την υπόσταση του Θεού, να αφήσουμε τον Θεό να εισέλθει στην καρδιά μας και να πλησιάσουμε όλοι μας σταδιακά τον Θεό, μειώνοντας την απόστασή μας από τον Θεό.
Κάποια από όσα συζητήσαμε την τελευταία φορά σχετίζονται με τον λόγο για τον οποίο ο Θεός σύναψε διαθήκη με τον άνθρωπο. Αυτήν τη φορά, θα συναναστραφούμε με τα χωρία της Γραφής παρακάτω. Ας αρχίσουμε να διαβάζουμε τις Γραφές.
Α. Ο Αβραάμ
1. Ο Θεός υπόσχεται στον Αβραάμ να του χαρίσει έναν γιο
Γένεση 17:15-17 Και είπεν ο Θεός προς τον Αβραάμ, Σάραν την γυναίκα σου, δεν θέλεις καλέσει πλέον το όνομα αυτής Σάραν, αλλά Σάρρα θέλει είσθαι το όνομα αυτής. Και θέλω ευλογήσει αυτήν, και θέλω προσέτι δώσει εις σε υιόν εξ αυτής· και θέλω ευλογήσει αυτήν, και θέλει γείνει μήτηρ εθνών· βασιλείς λαών θέλουσιν εξέλθει εξ αυτής. Και έπεσεν ο Αβραάμ επί πρόσωπον αυτού και εγέλασε, και είπεν εν τη καρδία αυτού, Εις άνθρωπον εκατονταετή θέλει γεννηθή τέκνον; και η Σάρρα, γυνή ενενήκοντα ετών, θέλει γεννήσει;
Γένεση 17:21-22 Αλλά την διαθήκην μου θέλω στήσει προς τον Ισαάκ, τον οποίον θέλει γεννήσει η Σάρρα εις σε το ερχόμενον έτος, εν τω αυτώ τούτω καιρώ. Αφού δε ετελείωσε να λαλή μετ’ αυτού, ανέβη ο Θεός από του Αβραάμ.
2. Ο Αβραάμ προσφέρει τον Ισαάκ
Γένεση 22:2-3 Και είπε, Λάβε τώρα τον υιόν σου τον μονογενή, τον οποίον ηγάπησας, τον Ισαάκ, και ύπαγε εις τον τόπον Μοριά, και πρόσφερε αυτόν εκεί εις ολοκαύτωμα, επί ενός των ορέων, το οποίον θέλω σοι ειπεί. Σηκωθείς δε Αβραάμ ενωρίς το πρωΐ, εσαμάρωσε την όνον αυτού και έλαβε μεθ’ εαυτού δύο εκ των δούλων αυτού και Ισαάκ τον υιόν αυτού· και σχίσας ξύλα διά την ολοκαύτωσιν, εσηκώθη και υπήγεν εις τον τόπον τον οποίον είπε προς αυτόν ο Θεός.
Γένεση 22:9-10 Αφού δε έφθασαν εις τον τόπον τον οποίον είπε προς αυτόν ο Θεός, ωκοδόμησεν εκεί ο Αβραάμ το θυσιαστήριον και διέθεσε τα ξύλα, και δέσας τον Ισαάκ τον υιόν αυτού έβαλεν αυτόν επί το θυσιαστήριον επάνω των ξύλων· και εκτείνας ο Αβραάμ την χείρα αυτού, έλαβε την μάχαιραν διά να σφάξη τον υιόν αυτού.
Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει το έργο που αποφασίζει να επιτελέσει ο Θεός
Έτσι, όλοι μόλις ακούσατε την ιστορία του Αβραάμ. Επιλέχθηκε από τον Θεό αφού ο κόσμος καταστράφηκε από τον κατακλυσμό, το όνομά του ήταν Αβραάμ, και όταν ήταν εκατό ετών και η σύζυγός του Σάρα ενενήντα, ο Θεός τού έδωσε μια υπόσχεση. Τι υπόσχεση του έδωσε ο Θεός; Ο Θεός υποσχέθηκε αυτό που αναφέρεται στις Γραφές: «Και θέλω ευλογήσει αυτήν, και θέλω προσέτι δώσει εις σε υιόν εξ αυτής». Ποιο ήταν το παρασκήνιο της υπόσχεσης του Θεού να του χαρίσει έναν γιο; Οι Γραφές παρέχουν την ακόλουθη αναφορά: «Και έπεσεν ο Αβραάμ επί πρόσωπον αυτού και εγέλασε, και είπεν εν τη καρδία αυτού, Εις άνθρωπον εκατονταετή θέλει γεννηθή τέκνον; και η Σάρρα, γυνή ενενήκοντα ετών, θέλει γεννήσει;» Με άλλα λόγια, το ηλικιωμένο αυτό ζευγάρι ήταν πολύ μεγάλο για να τεκνοποιήσει. Και τι έκανε ο Αβραάμ αφού του έδωσε την υπόσχεσή Του ο Θεός; Έσκυψε το πρόσωπο και γέλασε, και είπε από μέσα του: «Εις άνθρωπον εκατονταετή θέλει γεννηθή τέκνον;» Ο Αβραάμ πίστευε ότι ήταν αδύνατον— τουτέστιν πίστευε ότι η υπόσχεση του Θεού προς αυτόν δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα αστείο. Από την οπτική γωνία του ανθρώπου, αυτό ήταν ανέφικτο για τον άνθρωπο και, παρομοίως, ανέφικτο και αδύνατο για τον Θεό. Ίσως, ο Αβραάμ το θεώρησε γελοίο: ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, όμως αποδεικνύεται ότι δεν γνωρίζει ότι κάποιος σε τόσο μεγάλη ηλικία είναι ανίκανος να τεκνοποιήσει. Νομίζει ότι μπορεί να μου επιτρέψει να κάνω παιδί, λέει ότι θα μου χαρίσει έναν γιο — σίγουρα αυτό είναι αδύνατον! Έτσι, ο Αβραάμ έσκυψε το κεφάλι και γέλασε, λέγοντας από μέσα του: Αδύνατον — ο Θεός αστειεύεται μαζί μου, δεν μπορεί να είναι αλήθεια! Δεν πήρε τα λόγια του Θεού στα σοβαρά. Έτσι, στα μάτια του Θεού, τι είδους άνθρωπος ήταν ο Αβραάμ; (Δίκαιος). Πού αναφέρεται ότι ήταν ένας δίκαιος άνθρωπος; Νομίζετε ότι όλοι όσοι ο Θεός καλεί είναι δίκαιοι και άμεμπτοι, και άνθρωποι που πορεύονται με τον Θεό. Εσείς τηρείτε το δόγμα! Πρέπει να δείτε καθαρά ότι όταν ο Θεός ορίζει κάποιον, δεν το κάνει αυθαίρετα. Εδώ, ο Θεός δεν είπε ότι ο Αβραάμ ήταν δίκαιος. Στην καρδιά Του, ο Θεός έχει πρότυπα για να μετράει κάθε άτομο. Παρόλο που ο Θεός δεν είπε τι είδους άνθρωπος ήταν ο Αβραάμ, όσον αφορά τη συμπεριφορά του, τι είδους πίστη είχε ο Αβραάμ στον Θεό; Μήπως δεν πίστευε αρκετά; Ή είχε μεγάλη πίστη; Όχι, δεν είχε! Το γέλιο και οι σκέψεις του έδειξαν ποιος ήταν, οπότε η πεποίθησή σας ότι ήταν δίκαιος δεν είναι παρά αποκύημα της φαντασία σας, αποτελεί τυφλή εφαρμογή του δόγματος, είναι μια ανεύθυνη εκτίμηση. Είδε άραγε ο Θεός το γέλιο του Αβραάμ και τις μικρές του εκφράσεις, τα γνώριζε; Ο Θεός τα γνώριζε. Θα άλλαζε όμως ο Θεός αυτό που είχε αποφασίσει να κάνει; Όχι! Όταν ο Θεός σχεδίαζε και αποφάσιζε ότι θα επέλεγε τον συγκεκριμένο άνθρωπο, το θέμα είχε ήδη κλείσει. Ούτε οι σκέψεις του ανθρώπου ούτε η συμπεριφορά του θα επηρέαζαν ή θα εμπόδιζαν τον Θεό στο ελάχιστο. Ο Θεός δεν θα άλλαζε αυθαίρετα το σχέδιό Του, ούτε θα άλλαζε ή θα χαλούσε το σχέδιό Του λόγω της συμπεριφοράς του ανθρώπου, η οποία μπορεί και να είναι ανόητη. Τι, λοιπόν, αναφέρεται στη Γένεση 17:21-22; «Αλλά την διαθήκην μου θέλω στήσει προς τον Ισαάκ, τον οποίον θέλει γεννήσει η Σάρρα εις σε το ερχόμενον έτος, εν τω αυτώ τούτω καιρώ. Αφού δε ετελείωσε να λαλή μετ’ αυτού, ανέβη ο Θεός από του Αβραάμ». Ο Θεός δεν έδωσε την παραμικρή προσοχή σε ό,τι σκέφτηκε ή είπε ο Αβραάμ. Και ποιος ήταν ο λόγος που δεν τα έλαβε υπόψη Του; Επειδή, εκείνη την εποχή, ο Θεός δεν ζήτησε από αυτόν τον άνθρωπο να έχει μεγάλη πίστη ή να είναι σε θέση να γνωρίζει πολύ καλά τον Θεό ή, πολύ περισσότερο, να μπορεί να κατανοήσει τι έκανε και τι είπε ο Θεός. Επομένως, δεν ζήτησε από τον άνθρωπο να κατανοήσει πλήρως τι αποφάσισε να κάνει, ή ποιους ανθρώπους είχε αποφασίσει να επιλέξει ή τις αρχές των πράξεών Του, διότι το ανάστημα του ανθρώπου ήταν απλώς ανεπαρκές. Εκείνη την εποχή, ο Θεός θεωρούσε όσα έκανε ο Αβραάμ και όπως συμπεριφερόταν φυσιολογικά. Δεν καταδίκασε ούτε επέπληξε, αλλά απλώς είπε: «Τον Ισαάκ, τον οποίον θέλει γεννήσει η Σάρρα εις σε το ερχόμενον έτος, εν τω αυτώ τούτω καιρώ». Για τον Θεό, αφού διακήρυξε αυτά τα λόγια, το ζήτημα αυτό έγινε πραγματικότητα σταδιακά. Στα μάτια του Θεού, αυτό που έπρεπε να επιτευχθεί μέσω του σχεδίου Του είχε ήδη επιτευχθεί. Και αφού ολοκλήρωσε τις ρυθμίσεις Του σχετικά μ’ αυτό, ο Θεός αναχώρησε. Το τι κάνει ή τι σκέφτεται ο άνθρωπος, τι κατανοεί ο άνθρωπος, τα σχέδια του ανθρώπου — τίποτα από αυτά δεν έχει σχέση με τον Θεό. Όλα βαίνουν σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, σύμφωνα με τους χρόνους και τα στάδια που ορίζει ο Θεός. Αυτή είναι η θεμελιώδης αρχή του έργου του Θεού. Ο Θεός δεν παρεμβαίνει σε ό,τι σκέφτεται ή γνωρίζει ο άνθρωπος, ούτε όμως παραιτείται από το σχέδιό Του ή εγκαταλείπει το έργο Του, επειδή ο άνθρωπος δεν πιστεύει ή δεν καταλαβαίνει. Έτσι επιτυγχάνονται τα γεγονότα σύμφωνα με το σχέδιο και τις σκέψεις του Θεού. Αυτό ακριβώς βλέπουμε στη Βίβλο: ο Θεός έκανε τον Ισαάκ να γεννηθεί τη χρονική στιγμή που είχε καθορίσει. Αποδεικνύουν τα γεγονότα ότι η συμπεριφορά και η στάση του ανθρώπου εμπόδισαν το έργο του Θεού; Δεν εμπόδισαν το έργο του Θεού! Μήπως η περιορισμένη πίστη του ανθρώπου στον Θεό, οι αντιλήψεις και η φαντασία του γύρω από τον Θεό επηρέασαν το έργο του Θεού; Όχι, δεν το επηρέασαν! Ούτε κατά διάνοια! Το σχέδιο διαχείρισης του Θεού δεν επηρεάζεται από κανέναν άνθρωπο, θέμα ή περιβάλλον. Όλα όσα Αυτός αποφασίζει να κάνει, θα ολοκληρωθούν και θα επιτευχθούν εγκαίρως και σύμφωνα με το σχέδιό Του, και κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να παρέμβει στο έργο Του. Ο Θεός δεν δίνει προσοχή σε ορισμένες πτυχές της ανοησίας και της άγνοιας του ανθρώπου, και ακόμα, αγνοεί ορισμένες πτυχές της αντίστασης και των αντιλήψεων του ανθρώπου προς Αυτόν. Αντιθέτως, επιτελεί το έργο που πρέπει να επιτελέσει χωρίς ενδοιασμούς. Αυτή είναι η διάθεση του Θεού και αντικατοπτρίζει την παντοδυναμία Του.
Κατά την τελευταία μας συνάντηση, συζητήσαμε ένα πολύ σημαντικό θέμα. Θυμάστε ποιο ήταν; Επιτρέψτε Μου να το επαναλάβω. Το θέμα της τελευταίας μας συναναστροφής ήταν: το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός. Θεωρείτε αυτό το θέμα σημαντικό; Ποιο μέρος του είναι σημαντικότερο για εσάς; Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού ή ο ίδιος ο Θεός; Ποιο σας ενδιαφέρει περισσότερο; Για ποιο μέρος θέλετε πιο πολύ να ακούσετε; Ξέρω ότι είναι δύσκολο να απαντήσετε σ’ αυτό το ερώτημα, γιατί η διάθεση του Θεού μπορεί να φαίνεται σε κάθε πτυχή του έργου Του και η διάθεσή Του αποκαλύπτεται στο έργο Του πάντα και παντού και, ως εκ τούτου, αντιπροσωπεύει τον ίδιο τον Θεό. Στο συνολικό σχέδιο διαχείρισης του Θεού, το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός είναι όλα άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους.
Το περιεχόμενο της τελευταίας μας συναναστροφής, όσον αφορά το έργο του Θεού, ήταν περιγραφές γεγονότων στη Βίβλο που συνέβησαν εδώ και πολύ καιρό. Στο σύνολό τους επρόκειτο για ιστορίες που αφορούσαν τον άνθρωπο και τον Θεό, και συνέβησαν στον άνθρωπο και ταυτόχρονα περιλάμβαναν τη συμμετοχή και την έκφραση του Θεού, οπότε οι συγκεκριμένες ιστορίες έχουν ιδιαίτερη αξία και σημασία ως προς τη γνώση του Θεού. Αμέσως μετά την δημιουργία της ανθρωπότητας, ο Θεός άρχισε να αλληλεπιδρά με τον άνθρωπο και να μιλάει στον άνθρωπο, και άρχισε να εκφράζει τη διάθεσή Του στον άνθρωπο. Με άλλα λόγια, από την εποχή που ο Θεός είχε αρχίσει να αλληλεπιδρά με την ανθρωπότητα, άρχισε να γνωστοποιεί στον άνθρωπο, αδιαλείπτως, την υπόστασή Του και αυτό που έχει και είναι ο Θεός. Ανεξάρτητα από το αν οι άνθρωποι του παρελθόντος ή οι άνθρωποι του σήμερα είναι σε θέση να το δουν ή να το κατανοήσουν, εν ολίγοις, ο Θεός μιλάει στον άνθρωπο και εργάζεται ανάμεσα στους ανθρώπους, αποκαλύπτοντας τη διάθεσή Του και εκφράζοντας την υπόστασή Του — κάτι που αποτελεί γεγονός και δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανένας. Αυτό σημαίνει, επίσης, ότι η διάθεση του Θεού, η υπόσταση του Θεού και αυτό που έχει και είναι ο Θεός συνεχώς φανερώνονται και αποκαλύπτονται καθώς Αυτός εργάζεται και αλληλεπιδρά με τον άνθρωπο. Ποτέ δεν έχει συγκαλύψει ή αποκρύψει τίποτα από τον άνθρωπο, αλλά, αντιθέτως, γνωστοποιεί και αποκαλύπτει τη δική Του διάθεση χωρίς να αποκρύπτει τίποτα. Συνεπώς, ο Θεός ελπίζει ότι ο άνθρωπος μπορεί να Τον γνωρίσει και να κατανοήσει τη διάθεση και την υπόστασή Του. Ο Θεός δεν θέλει να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος τη διάθεση και την υπόστασή Του ως αιώνια μυστήρια, ούτε θέλει η ανθρωπότητα να θεωρήσει τον Θεό άλυτο γρίφο. Μόνο όταν η ανθρωπότητα γνωρίσει τον Θεό, θα μπορέσει ο άνθρωπος να προχωρήσει προς τα εμπρός και να δεχτεί την καθοδήγηση του Θεού, και μόνο μια τέτοια ανθρωπότητα μπορεί όντως να ζήσει στο κράτος του Θεού, να ζήσει στο φως και εν μέσω των ευλογιών του Θεού.
Τα λόγια και η διάθεση που φανερώθηκαν και αποκαλύφθηκαν από τον Θεό αντιπροσωπεύουν το θέλημά Του και αντιπροσωπεύουν, επίσης, την υπόστασή Του. Όταν ο Θεός αλληλεπιδρά με τον άνθρωπο, ανεξάρτητα από το τι λέει ή κάνει ο Θεός, ή ποια διάθεση αποκαλύπτει, και ανεξαρτήτως του τι βλέπει ο άνθρωπος όσον αφορά την υπόσταση του Θεού και τι έχει και είναι Αυτός, όλα αντιπροσωπεύουν το θέλημα του Θεού για τον άνθρωπο. Ανεξάρτητα από το πόσα είναι σε θέση ο άνθρωπος να συνειδητοποιήσει, να συλλάβει ή να κατανοήσει, όλα αντιπροσωπεύουν το θέλημα του Θεού — το θέλημα του Θεού για τον άνθρωπο. Αυτό είναι πέραν πάσης αμφιβολίας! Το θέλημα του Θεού για την ανθρωπότητα συνίσταται στο πώς απαιτεί από τους ανθρώπους να είναι, τι απαιτεί από αυτούς να κάνουν, πώς απαιτεί να ζουν και πώς απαιτεί από αυτούς να είναι ικανοί να επιτύχουν την εκπλήρωση του θελήματος του Θεού. Είναι αυτά τα πράγματα άρρηκτα συνδεδεμένα με την υπόσταση του Θεού; Με άλλα λόγια, ο Θεός φανερώνει τη διάθεσή Του και όλα όσα έχει και είναι Αυτός και ταυτόχρονα θέτει απαιτήσεις στον άνθρωπο. Δεν υπάρχει ουδεμία ανακρίβεια, προσποίηση, απόκρυψη μήτε ωραιοποίηση. Ωστόσο, γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίσει και γιατί δεν κατάφερε ποτέ να αντιληφθεί με σαφήνεια τη διάθεση του Θεού; Και γιατί δεν έχει συνειδητοποιήσει ποτέ το θέλημα του Θεού; Αυτό που αποκαλύπτεται και φανερώνεται από τον Θεό είναι αυτό που ο ίδιος ο Θεός έχει και είναι, και είναι κάθε ψήγμα και πτυχή της αληθινής διάθεσής Του — οπότε γιατί δεν μπορεί να το δει ο άνθρωπος; Γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να διαθέτει γνώση εις βάθος; Αυτό οφείλεται σ’ έναν σημαντικό λόγο. Και ποιος είναι αυτός ο λόγος; Από τον καιρό της δημιουργίας, ο άνθρωπος δεν αντιμετώπισε ποτέ τον Θεό ως Θεό. Τον πρώτο καιρό, ανεξαρτήτως του τι έκανε ο Θεός σε σχέση με τον άνθρωπο, τον άνθρωπο που μόλις είχε δημιουργηθεί, ο άνθρωπος δεν Τον αντιμετώπιζε παρά ως έναν σύντροφο, ως κάποιον πάνω στον οποίον θα βασιζόταν, και δεν γνώριζε ούτε κατανοούσε τον Θεό. Δηλαδή, δεν γνώριζε ότι ό,τι φανέρωνε αυτό το Είναι— αυτό το Είναι πάνω στο οποίο βασιζόταν και το οποίο έβλεπε ως σύντροφό του —ήταν η υπόσταση του Θεού, ούτε γνώριζε ότι αυτό το Είναι ήταν ο Κυβερνήτης των πάντων. Για να το πούμε απλά, οι άνθρωποι εκείνου του καιρού δεν αναγνώριζαν καθόλου τον Θεό. Δεν γνώριζαν ότι οι ουρανοί και η γη και τα πάντα δημιουργήθηκαν από Αυτόν, και αγνοούσαν από πού ήλθε Αυτός και, επιπλέον, τι ήταν Αυτός. Φυσικά, εκείνη την εποχή, ο Θεός δεν απαιτούσε από τον άνθρωπο να Τον γνωρίζει ή να Τον κατανοεί ή να καταλαβαίνει όλα όσα έκανε Αυτός ή να γνωρίζει το θέλημά Του, γιατί ήταν ο πρώτος καιρός μετά τη δημιουργία του ανθρώπου. Όταν ο Θεός άρχισε τις προετοιμασίες για το έργο της Εποχής του Νόμου, ο Θεός έκανε κάποια πράγματα στον άνθρωπο και επίσης άρχισε να θέτει κάποιες απαιτήσεις στον άνθρωπο, λέγοντάς του πώς να κάνει προσφορές και πώς να λατρεύει τον Θεό. Μόνο τότε ο άνθρωπος απέκτησε κάποιες απλές ιδέες για τον Θεό, μόνο τότε έμαθε τη διαφορά μεταξύ ανθρώπου και Θεού, και ότι ο Θεός ήταν Αυτός που δημιούργησε την ανθρωπότητα. Όταν ο άνθρωπος έμαθε ότι ο Θεός ήταν Θεός και ο άνθρωπος ήταν άνθρωπος, μπήκε κάποια απόσταση μεταξύ αυτού και του Θεού, εντούτοις, ο Θεός δεν ζήτησε από τον άνθρωπο να Τον γνωρίσει εκτενώς ή να Τον κατανοήσει εις βάθος. Συνεπώς, ο Θεός θέτει διαφορετικές απαιτήσεις στον άνθρωπο με βάση τα στάδια και τις συνθήκες του έργου Του. Τι καταλαβαίνετε από αυτά; Ποια πτυχή της διάθεσης του Θεού αντιλαμβάνεστε; Είναι ο Θεός πραγματικός; Είναι οι απαιτήσεις του Θεού από τον άνθρωπο σωστές; Κατά τη διάρκεια του πρώτου καιρού μετά τη δημιουργία του ανθρώπου από τον Θεό, όταν ο Θεός δεν είχε ακόμη διεξάγει το έργο της κατάκτησης και τελείωσης του ανθρώπου και δεν είχε εκφράσει πολλά λόγια προς αυτόν, ζητούσε ελάχιστα από τον άνθρωπο. Ανεξαρτήτως του τι έκανε ο άνθρωπος και πώς συμπεριφερόταν — ακόμα κι αν έκανε κάποια πράγματα που ύβριζαν τον Θεό — ο Θεός συγχωρούσε τα πάντα και παρέβλεπε τα πάντα. Αυτό συνέβαινε επειδή ο Θεός γνώριζε τι είχε δώσει στον άνθρωπο και τι υπήρχε μέσα στον άνθρωπο και, συνεπώς, γνώριζε το ύψος των απαιτήσεων που έπρεπε να θέσει στον άνθρωπο. Παρόλο που το ύψος των απαιτήσεών Του ήταν πολύ χαμηλό εκείνον τον καιρό, αυτό δεν σημαίνει ότι η διάθεσή Του δεν ήταν μεγάλη ή ότι η σοφία και η παντοδυναμία Του ήταν μόνο κούφιες λέξεις. Ο άνθρωπος έχει μόνο έναν τρόπο για να γνωρίσει τη διάθεση του Θεού και τον ίδιο τον Θεό: να ακολουθήσει τα στάδια του έργου της διαχείρισης του Θεού και της σωτηρίας της ανθρωπότητας από τον Θεό και να αποδεχτεί τα λόγια που ο Θεός εξέφρασε στην ανθρωπότητα. Αν γνώριζε αυτό που έχει και είναι ο Θεός και αν γνώριζε τη διάθεση του Θεού, θα εξακολουθούσε ο άνθρωπος να ζητάει από τον Θεό να του δείξει το πραγματικό Του πρόσωπο; Ο άνθρωπος δεν πρόκειται ούτε τολμάει να το κάνει αυτό, διότι αν κατανοήσει τη διάθεση του Θεού και αυτό που έχει και είναι ο Θεός, ο άνθρωπος θα έχει ήδη δει τον ίδιο τον αληθινό Θεό και θα έχει ήδη αντικρίσει το πραγματικό Του πρόσωπο. Αυτό είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα.
Καθώς το έργο και το σχέδιο του Θεού προχωρούσαν αδιαλείπτως, και αφού ο Θεός καθιέρωσε τη διαθήκη του ουράνιου τόξου με τον άνθρωπο ως σημείο ότι ποτέ άλλοτε δεν θα καταστρέψει τον κόσμο μέσω κατακλυσμού, η επιθυμία του Θεού να κερδίσει όσους θα μπορούσαν να πορευτούν μαζί Του γινόταν όλο και πιο έντονη. Και είχε μια ακόμα πιο επιτακτική επιθυμία να κερδίσει όσους ήταν σε θέση να κάνουν το θέλημά Του επί γης και, επιπλέον, να κερδίσει μια ομάδα ανθρώπων ικανών να ξεφύγουν από τις δυνάμεις του σκότους και να μην είναι δέσμιοι του Σατανά, και να είναι σε θέση να γίνουν μάρτυρές Του επί γης. Η απόκτηση μιας τέτοιας ομάδας ανθρώπων ήταν επί μακρόν η επιθυμία του Θεού, κάτι που προσδοκούσε από τον καιρό της δημιουργίας. Συνεπώς, παρόλο που ο Θεός χρησιμοποίησε τον κατακλυσμό για να καταστρέψει τον κόσμο ή τη σύναψη διαθήκης με τον άνθρωπο, το θέλημα, η ψυχική κατάσταση, το σχέδιο και οι ελπίδες του Θεού παρέμειναν ίδια. Αυτό που ήθελε να κάνει, το οποίο λαχταρούσε πολύ πριν από τον καιρό της δημιουργίας, ήταν να κερδίσει εκείνους τους ανθρώπους που επιθυμούσε — να κερδίσει μια ομάδα ανθρώπων ικανών να κατανοήσουν και να γνωρίσουν τη διάθεσή Του και να κατανοήσουν το θέλημά Του, μια ομάδα που θα ήταν σε θέση να Τον λατρέψει. Μια τέτοια ομάδα ανθρώπων είναι πραγματικά ικανοί να γίνουν μάρτυρές Του, και είναι, όπως μπορεί να πει κανείς, οι έμπιστοί Του.
Σήμερα, ας ανατρέξουμε στα βήματα του Θεού και ας ακολουθήσουμε τα στάδια του έργου Του, έτσι ώστε να μπορέσουμε να αποκαλύψουμε τις σκέψεις και τις ιδέες του Θεού και όλα όσα έχουν σχέση με τον Θεό, όλα όσα είχαν «μείνει αθέατα» για πάρα πολύ καιρό. Μέσω αυτών, θα καταφέρουμε να γνωρίσουμε τη διάθεση του Θεού, να κατανοήσουμε την υπόσταση του Θεού, να αφήσουμε τον Θεό να εισέλθει στην καρδιά μας και να πλησιάσουμε όλοι μας σταδιακά τον Θεό, μειώνοντας την απόστασή μας από τον Θεό.
Κάποια από όσα συζητήσαμε την τελευταία φορά σχετίζονται με τον λόγο για τον οποίο ο Θεός σύναψε διαθήκη με τον άνθρωπο. Αυτήν τη φορά, θα συναναστραφούμε με τα χωρία της Γραφής παρακάτω. Ας αρχίσουμε να διαβάζουμε τις Γραφές.
Α. Ο Αβραάμ
1. Ο Θεός υπόσχεται στον Αβραάμ να του χαρίσει έναν γιο
Γένεση 17:15-17 Και είπεν ο Θεός προς τον Αβραάμ, Σάραν την γυναίκα σου, δεν θέλεις καλέσει πλέον το όνομα αυτής Σάραν, αλλά Σάρρα θέλει είσθαι το όνομα αυτής. Και θέλω ευλογήσει αυτήν, και θέλω προσέτι δώσει εις σε υιόν εξ αυτής· και θέλω ευλογήσει αυτήν, και θέλει γείνει μήτηρ εθνών· βασιλείς λαών θέλουσιν εξέλθει εξ αυτής. Και έπεσεν ο Αβραάμ επί πρόσωπον αυτού και εγέλασε, και είπεν εν τη καρδία αυτού, Εις άνθρωπον εκατονταετή θέλει γεννηθή τέκνον; και η Σάρρα, γυνή ενενήκοντα ετών, θέλει γεννήσει;
Γένεση 17:21-22 Αλλά την διαθήκην μου θέλω στήσει προς τον Ισαάκ, τον οποίον θέλει γεννήσει η Σάρρα εις σε το ερχόμενον έτος, εν τω αυτώ τούτω καιρώ. Αφού δε ετελείωσε να λαλή μετ’ αυτού, ανέβη ο Θεός από του Αβραάμ.
2. Ο Αβραάμ προσφέρει τον Ισαάκ
Γένεση 22:2-3 Και είπε, Λάβε τώρα τον υιόν σου τον μονογενή, τον οποίον ηγάπησας, τον Ισαάκ, και ύπαγε εις τον τόπον Μοριά, και πρόσφερε αυτόν εκεί εις ολοκαύτωμα, επί ενός των ορέων, το οποίον θέλω σοι ειπεί. Σηκωθείς δε Αβραάμ ενωρίς το πρωΐ, εσαμάρωσε την όνον αυτού και έλαβε μεθ’ εαυτού δύο εκ των δούλων αυτού και Ισαάκ τον υιόν αυτού· και σχίσας ξύλα διά την ολοκαύτωσιν, εσηκώθη και υπήγεν εις τον τόπον τον οποίον είπε προς αυτόν ο Θεός.
Γένεση 22:9-10 Αφού δε έφθασαν εις τον τόπον τον οποίον είπε προς αυτόν ο Θεός, ωκοδόμησεν εκεί ο Αβραάμ το θυσιαστήριον και διέθεσε τα ξύλα, και δέσας τον Ισαάκ τον υιόν αυτού έβαλεν αυτόν επί το θυσιαστήριον επάνω των ξύλων· και εκτείνας ο Αβραάμ την χείρα αυτού, έλαβε την μάχαιραν διά να σφάξη τον υιόν αυτού.
Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει το έργο που αποφασίζει να επιτελέσει ο Θεός
Έτσι, όλοι μόλις ακούσατε την ιστορία του Αβραάμ. Επιλέχθηκε από τον Θεό αφού ο κόσμος καταστράφηκε από τον κατακλυσμό, το όνομά του ήταν Αβραάμ, και όταν ήταν εκατό ετών και η σύζυγός του Σάρα ενενήντα, ο Θεός τού έδωσε μια υπόσχεση. Τι υπόσχεση του έδωσε ο Θεός; Ο Θεός υποσχέθηκε αυτό που αναφέρεται στις Γραφές: «Και θέλω ευλογήσει αυτήν, και θέλω προσέτι δώσει εις σε υιόν εξ αυτής». Ποιο ήταν το παρασκήνιο της υπόσχεσης του Θεού να του χαρίσει έναν γιο; Οι Γραφές παρέχουν την ακόλουθη αναφορά: «Και έπεσεν ο Αβραάμ επί πρόσωπον αυτού και εγέλασε, και είπεν εν τη καρδία αυτού, Εις άνθρωπον εκατονταετή θέλει γεννηθή τέκνον; και η Σάρρα, γυνή ενενήκοντα ετών, θέλει γεννήσει;» Με άλλα λόγια, το ηλικιωμένο αυτό ζευγάρι ήταν πολύ μεγάλο για να τεκνοποιήσει. Και τι έκανε ο Αβραάμ αφού του έδωσε την υπόσχεσή Του ο Θεός; Έσκυψε το πρόσωπο και γέλασε, και είπε από μέσα του: «Εις άνθρωπον εκατονταετή θέλει γεννηθή τέκνον;» Ο Αβραάμ πίστευε ότι ήταν αδύνατον— τουτέστιν πίστευε ότι η υπόσχεση του Θεού προς αυτόν δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα αστείο. Από την οπτική γωνία του ανθρώπου, αυτό ήταν ανέφικτο για τον άνθρωπο και, παρομοίως, ανέφικτο και αδύνατο για τον Θεό. Ίσως, ο Αβραάμ το θεώρησε γελοίο: ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, όμως αποδεικνύεται ότι δεν γνωρίζει ότι κάποιος σε τόσο μεγάλη ηλικία είναι ανίκανος να τεκνοποιήσει. Νομίζει ότι μπορεί να μου επιτρέψει να κάνω παιδί, λέει ότι θα μου χαρίσει έναν γιο — σίγουρα αυτό είναι αδύνατον! Έτσι, ο Αβραάμ έσκυψε το κεφάλι και γέλασε, λέγοντας από μέσα του: Αδύνατον — ο Θεός αστειεύεται μαζί μου, δεν μπορεί να είναι αλήθεια! Δεν πήρε τα λόγια του Θεού στα σοβαρά. Έτσι, στα μάτια του Θεού, τι είδους άνθρωπος ήταν ο Αβραάμ; (Δίκαιος). Πού αναφέρεται ότι ήταν ένας δίκαιος άνθρωπος; Νομίζετε ότι όλοι όσοι ο Θεός καλεί είναι δίκαιοι και άμεμπτοι, και άνθρωποι που πορεύονται με τον Θεό. Εσείς τηρείτε το δόγμα! Πρέπει να δείτε καθαρά ότι όταν ο Θεός ορίζει κάποιον, δεν το κάνει αυθαίρετα. Εδώ, ο Θεός δεν είπε ότι ο Αβραάμ ήταν δίκαιος. Στην καρδιά Του, ο Θεός έχει πρότυπα για να μετράει κάθε άτομο. Παρόλο που ο Θεός δεν είπε τι είδους άνθρωπος ήταν ο Αβραάμ, όσον αφορά τη συμπεριφορά του, τι είδους πίστη είχε ο Αβραάμ στον Θεό; Μήπως δεν πίστευε αρκετά; Ή είχε μεγάλη πίστη; Όχι, δεν είχε! Το γέλιο και οι σκέψεις του έδειξαν ποιος ήταν, οπότε η πεποίθησή σας ότι ήταν δίκαιος δεν είναι παρά αποκύημα της φαντασία σας, αποτελεί τυφλή εφαρμογή του δόγματος, είναι μια ανεύθυνη εκτίμηση. Είδε άραγε ο Θεός το γέλιο του Αβραάμ και τις μικρές του εκφράσεις, τα γνώριζε; Ο Θεός τα γνώριζε. Θα άλλαζε όμως ο Θεός αυτό που είχε αποφασίσει να κάνει; Όχι! Όταν ο Θεός σχεδίαζε και αποφάσιζε ότι θα επέλεγε τον συγκεκριμένο άνθρωπο, το θέμα είχε ήδη κλείσει. Ούτε οι σκέψεις του ανθρώπου ούτε η συμπεριφορά του θα επηρέαζαν ή θα εμπόδιζαν τον Θεό στο ελάχιστο. Ο Θεός δεν θα άλλαζε αυθαίρετα το σχέδιό Του, ούτε θα άλλαζε ή θα χαλούσε το σχέδιό Του λόγω της συμπεριφοράς του ανθρώπου, η οποία μπορεί και να είναι ανόητη. Τι, λοιπόν, αναφέρεται στη Γένεση 17:21-22; «Αλλά την διαθήκην μου θέλω στήσει προς τον Ισαάκ, τον οποίον θέλει γεννήσει η Σάρρα εις σε το ερχόμενον έτος, εν τω αυτώ τούτω καιρώ. Αφού δε ετελείωσε να λαλή μετ’ αυτού, ανέβη ο Θεός από του Αβραάμ». Ο Θεός δεν έδωσε την παραμικρή προσοχή σε ό,τι σκέφτηκε ή είπε ο Αβραάμ. Και ποιος ήταν ο λόγος που δεν τα έλαβε υπόψη Του; Επειδή, εκείνη την εποχή, ο Θεός δεν ζήτησε από αυτόν τον άνθρωπο να έχει μεγάλη πίστη ή να είναι σε θέση να γνωρίζει πολύ καλά τον Θεό ή, πολύ περισσότερο, να μπορεί να κατανοήσει τι έκανε και τι είπε ο Θεός. Επομένως, δεν ζήτησε από τον άνθρωπο να κατανοήσει πλήρως τι αποφάσισε να κάνει, ή ποιους ανθρώπους είχε αποφασίσει να επιλέξει ή τις αρχές των πράξεών Του, διότι το ανάστημα του ανθρώπου ήταν απλώς ανεπαρκές. Εκείνη την εποχή, ο Θεός θεωρούσε όσα έκανε ο Αβραάμ και όπως συμπεριφερόταν φυσιολογικά. Δεν καταδίκασε ούτε επέπληξε, αλλά απλώς είπε: «Τον Ισαάκ, τον οποίον θέλει γεννήσει η Σάρρα εις σε το ερχόμενον έτος, εν τω αυτώ τούτω καιρώ». Για τον Θεό, αφού διακήρυξε αυτά τα λόγια, το ζήτημα αυτό έγινε πραγματικότητα σταδιακά. Στα μάτια του Θεού, αυτό που έπρεπε να επιτευχθεί μέσω του σχεδίου Του είχε ήδη επιτευχθεί. Και αφού ολοκλήρωσε τις ρυθμίσεις Του σχετικά μ’ αυτό, ο Θεός αναχώρησε. Το τι κάνει ή τι σκέφτεται ο άνθρωπος, τι κατανοεί ο άνθρωπος, τα σχέδια του ανθρώπου — τίποτα από αυτά δεν έχει σχέση με τον Θεό. Όλα βαίνουν σύμφωνα με το σχέδιο του Θεού, σύμφωνα με τους χρόνους και τα στάδια που ορίζει ο Θεός. Αυτή είναι η θεμελιώδης αρχή του έργου του Θεού. Ο Θεός δεν παρεμβαίνει σε ό,τι σκέφτεται ή γνωρίζει ο άνθρωπος, ούτε όμως παραιτείται από το σχέδιό Του ή εγκαταλείπει το έργο Του, επειδή ο άνθρωπος δεν πιστεύει ή δεν καταλαβαίνει. Έτσι επιτυγχάνονται τα γεγονότα σύμφωνα με το σχέδιο και τις σκέψεις του Θεού. Αυτό ακριβώς βλέπουμε στη Βίβλο: ο Θεός έκανε τον Ισαάκ να γεννηθεί τη χρονική στιγμή που είχε καθορίσει. Αποδεικνύουν τα γεγονότα ότι η συμπεριφορά και η στάση του ανθρώπου εμπόδισαν το έργο του Θεού; Δεν εμπόδισαν το έργο του Θεού! Μήπως η περιορισμένη πίστη του ανθρώπου στον Θεό, οι αντιλήψεις και η φαντασία του γύρω από τον Θεό επηρέασαν το έργο του Θεού; Όχι, δεν το επηρέασαν! Ούτε κατά διάνοια! Το σχέδιο διαχείρισης του Θεού δεν επηρεάζεται από κανέναν άνθρωπο, θέμα ή περιβάλλον. Όλα όσα Αυτός αποφασίζει να κάνει, θα ολοκληρωθούν και θα επιτευχθούν εγκαίρως και σύμφωνα με το σχέδιό Του, και κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να παρέμβει στο έργο Του. Ο Θεός δεν δίνει προσοχή σε ορισμένες πτυχές της ανοησίας και της άγνοιας του ανθρώπου, και ακόμα, αγνοεί ορισμένες πτυχές της αντίστασης και των αντιλήψεων του ανθρώπου προς Αυτόν. Αντιθέτως, επιτελεί το έργο που πρέπει να επιτελέσει χωρίς ενδοιασμούς. Αυτή είναι η διάθεση του Θεού και αντικατοπτρίζει την παντοδυναμία Του.
