Η επιστροφή ενός ασώτου υιού
Γεννήθηκα σε μια μικρή πόλη στη νότια Κίνα και, αρχής γενομένης από τη γενιά της προγιαγιάς του πατέρα μου, η οικογένειά μας πιστεύει στον Κύριο. Ιστορίες από τη Βίβλο, λατρευτικοί και εκκλησιαστική μουσική στην εκκλησία υπήρξαν οι συνοδοί μου κατά τις ευτυχισμένες μέρες της παιδικής μου ηλικίας. Καθώς μεγάλωνα, η πίεση στις σπουδές μου γινόταν περισσότερη, και ενδόμυχα άρχισα να απομακρύνομαι σιγά-σιγά από τον Κύριο. Ωστόσο, ο Κύριος ποτέ δεν με εγκατέλειψε, όποτε Τον επικαλούμουν, Εκείνος με βοηθούσε. Η χάρη και το άγιο όνομα του Κυρίου Ιησού είναι βαθιά ριζωμένα στην καρδιά μου. Θυμάμαι το έτος που έδινα εισαγωγικές εξετάσεις στο κολλέγιο, ότι κανείς δεν πίστευε ότι ήμουν ικανή να εισαχθώ σε κάποιο καλό κολλέγιο, συμπεριλαμβανομένων των δασκάλων μου. Με όλες αυτές τις αναποδιές, σχεδόν παραιτήθηκα από κάθε ελπίδα, και πίστευα κι εγώ ότι σίγουρα δεν ήμουν ικανή να εισαχθώ στο κολέγιο που επιθυμούσα. Αλλά, τυχαία θυμήθηκα μια φράση που είχα ακούσει στην εκκλησία, όταν ήμουν παιδί: «Ο Θεός αρχίζει, όταν οι άνθρωποι έχουν φτάσει στο όριο τους» και, μεμιάς, ήταν σαν να είχα δεχτεί διαφώτιση: πολύ σωστά, το δικό μου όριο είναι η ευκαιρία του Θεού, οι ικανότητες του Κυρίου είναι οι μέγιστες, πιστεύω ότι, εφόσον βασίζομαι ειλικρινά στον Κύριο, τότε Εκείνος σίγουρα θα με βοηθήσει. Εν συνεχεία, συχνά προσευχόμουν στον Κύριο Ιησού: «Κύριε, Σε παρακαλώ βοήθα με, κι αν καταφέρω να εισαχθώ στο κολλέγιο των ονείρων μου χωρίς εμπόδια, αρχής γενομένης από σήμερα, Σου υπόσχομαι ότι ποτέ δεν θα Σε αποφύγω και θα Σε δεχτώ ως τον μοναδικό μου Σωτήρα σε τούτη τη ζωή». Ταυτόχρονα, πλήρωσα και ένα τίμημα που ένας κανονικός άνθρωπος θα ήταν ανίκανος να φανταστεί: καθ’ όλη τη διάρκεια της τελευταίας χρονιάς του Λυκείου, εκτός από τις ώρες του φαγητού και του ύπνου, εξασκούμουν στο πιάνο. Κατά βάση, εξασκούμουν 10 με 12 ώρες την ημέρα. Δεν ήξερα από πού προερχόταν αυτή η δύναμη που με στήριζε, αλλά πίστευα ότι ήταν ο Κύριος που άκουγε τις προσευχές μου και με βοηθούσε κρυφά και, ενδόμυχα Τον ευχαριστούσα ακόμα περισσότερο. Τελικά, η πολυπόθητη επιθυμία μου έγινε πραγματικότητα, με την εισαγωγή μου σε μία από τις κορυφαίες μουσικές ακαδημίες της χώρας και, ως εκ τούτου, πίστεψα ακράδαντα ότι ο Κύριος Ιησούς ήταν ο ένας και μοναδικός Σωτήρας μου. Στο τέταρτο έτος φοίτησής μου, καθώς δεν ήξερα ποιο μονοπάτι έπρεπε να ακολουθήσω μετά την αποφοίτησή μου, επικαλέστηκα τον Κύριο Ιησού, ζητώντας Του να μου δείξει τον δρόμο και να μου καθορίσει ένα μονοπάτι. Το 2004, λίγο μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11/9 στην Αμερική, όταν σχεδόν όλες οι βίζες για την είσοδο στη χώρα είχαν παγώσει, εγώ στηριζόμουν σε ένα μουσικό CD που είχα ηχογραφήσει επαγγελματικά για τον εαυτό μου και, προς μεγάλη μου έκπληξη, έλαβα πλήρη υποτροφία για κάποιο πανεπιστήμιο της Αμερικής. Επιπλέον, πήρα φοιτητική βίζα χωρίς κανένα εμπόδιο και πήγα στην Αμερική για να συνεχίσω τις σπουδές μου. Έχοντας βιώσει τα δύο αυτά περιστατικά – την εισαγωγή στο κολλέγιο και την αναχώρηση για το εξωτερικό – κατάλαβα ότι ο Κύριος με βοήθησε να επιτύχω στόχους που δεν θα ήμουν ικανή να επιτύχω στηριζόμενη αποκλειστικά στον εαυτό μου, και η πεποίθησή μου ότι ο Κύριος Ιησούς είναι ο αληθινός Θεός και ότι είναι ο Σωτήρας μου και ότι πρέπει να κάνω σωστά πράξη την πίστη μου στον Κύριο και να Τον ακολουθώ, έγινε ακόμα σθεναρότερη.
